Heel geregeld overkomt het je als recensent, dat je muziek binnen krijgt van artiesten waar je nog nooit over hoorde. Iets minder vaak gebeurt het dat een cd je wordt toegestuurd zonder ook maar enige informatie of begeleidend persblaadje. Nog zeldzamer is het als ook het cd-boekje haast niks vermeldt en laat dat nou net het geval zijn bij deze titelloze tweede plaat van een Engels gezelschap, waarvan het wereldwijde web ons leert, dat ze in 2008 een radiohit hadden in het UK, nadat hun Late Arrival uit hun eerste cd opgepikt werd door de BBC.

Nu, een goed jaar later, is er dus de tweede plaat en naar we konden uitvogelen, is het voornaamste verschil met het debuut, dat de toenmalige zanger Dan Britton vervangen werd door zangeres Katie (!!) Harnett. Een wat gek toeval, dat de band echter als een soort voorteken ziet. Goed, nu we weten wat we konden vinden, zullen we het even over de muziek hebben: dit is een plaat met rootspop, waarbij de slide en de pedal steel bij momenten voor de bluesy en countrygetinte invloeden zorgen. Dat Al Perkins , net als op de debuutplaat trouwens, tekent voor de pedal interventies, mag in dezen als een kwaliteitslabel beschouwd worden: die mens kan het zich permitteren alleen maar te werken met artiesten waar hij helemaal kan achter staan.

Blijkbaar is Katy Lied (geen idee trouwens of de groepsnaam bij Steely Dan gehaald werd) zo’n band en we kunnen begrijpen waarom de tien songs op de plaat staan bol van de schitterende harmonieën, radiovriendelijke melodieën met net genoeg weerhaken eraan en de perfecte verhouding tussen pop en rock. Zangeres Katie Harnett heeft een heerlijke stem en de songschrijvers van dienst –voornamelijk gitarist Duncan Hamilton, maar ook producer Nigel Stonier en de ook in deze kolommen niet onbekende Thea Gilmore- verstaan stuk voor stuk de kunst om nummers te schrijven die binnen de drie en een halve minuut vertellen wat er te vertellen valt.

De sound is redelijk seventies (ik meende flarden jonge Pretenders te horen), al kun je ook onmogelijk om de vergelijking met de prille Texas heen. Resultaat is een erg fraaie plaat, zonder een zwak moment. Reken daarbij een bijzonder mooi uitgegeven digipackje en je kunt zelf de optelsom maken. Natuurlijk: 36 minuten is erg kort voor een full cd. Maar: beter een overbodig nummer weglaten, dan per se de drie kwartier te willen vol maken. (Dani)